با پایان بازی‌های آسیایی جاکارتا، مسئولان کمیته ملی المپیک و وزارت ورزش در مصاحبه‌های مختلف سعی در ارائه یک کارنامه موفق از عملکرد کاروان کشورمان در اندونزی دارند، حتی برخی پا را فراتر گذاشته‌اند و از نتیجه‌ای که نسبت به دوره گذشته یک پله سقوط داشته، در حد یک حماسه یاد می‌کنند!
واقعیت ماجرا، اما این است که برخلاف این حماسه‌سرایی‌ها، نتیجه‌ای که کاروان ایران در بازی‌های آسیایی جاکارتا به دست آورد، نسبت به دوره قبل پسرفت داشته و علاوه بر سقوط یک پله‌ای، تعداد طلا‌های کشورمان در جاکارتا نیز کاهش داشته است. این در حالی است که نسبت به دوره گذشته بازی‌ها که در اینچئون برگزار شد، کاروان کشورمان با ۱۰۰ ورزشکار بیشتر به جاکارتا رفته بود و شانس مدال‌آوری بیشتری داشت، اما پایان رقابت‌ها این افزایش ورزشکار دیده نشد.
در همین راستا موضوعی که امروز اهمیت پیدا می‌کند، آسیب‌شناسی دقیق کارنامه ورزش ایران در بازی‌های آسیایی جاکارتاست، مسئله‌ای که باید به دور از فضای به وجود آمده پس از پایان بازی‌ها بررسی شود، به خصوص که در مصاحبه‌ها و پیام‌های مدیران کمیته و وزارت، بر طبل موفقیت کوبیده می‌شود و ضعف‌هایی که کاروان ایران در جاکارتا داشت، کمتر به آن پرداخته می‌شود. بزرگنمایی‌های صورت گرفته از نتایج کاروان ایران نمی‌گذارد نقاط ضعف و ناکامی‌هایی که برخی رشته‌ها در جاکارتا داشتند به خوبی دیده شود و این مسئله می‌تواند راه برای از بین بردن نقاط ضعف و مشکلاتی که ورزش چه در حوزه فنی و چه در حوزه مدیریتی با آن درگیر است، ببندد.
به همین خاطر بدیهی است که متولیان ورزش برای موفقیت در المپیک ۲۰۲۰ توکیو و همچنین بازی‌های آسیایی ۲۰۲۲ هانگژو به دور از فضای تبلیغاتی و البته تا حدودی غیرواقعی که درباره نتایج ورزشکاران کشورمان در جاکارتا به راه افتاده، به بررسی و آسیب‌شناسی عملکرد رشته‌های مختلف در این رقابت‌ها بپردازند. در همین زمینه اولین قدم پس از آسیب‌شناسی، اصلاح نقاط ضعف و برنامه‌ریزی برای جبران ناکامی رشته‌هایی است که در بازی‌های آسیایی نتوانستند حتی مدال‌های دوره گذشته‌شان را تکرار کنند.
به‌طور قطع در این ناکامی‌ها بیشتر از آنکه ورزشکاران مقصر باشند، سیستم مدیریتی حاکم بر یک فدراسیون با توجه به وظیفه‌ای که در تأمین امکانات تمرینی و منابع مالی مورد نیاز ورزشکار را دارد، نقش بیشتری در ناکامی‌ها دارد و به نظر می‌رسد اولین بخش‌هایی که باید مورد اصلاح قرار گیرد، سیستم مدیریتی است که به جای آماده کردن فضای مناسب برای اردو‌ها و تمرینات یک ورزشکار برای قهرمانی، اولویت را به مسائل دیگر می‌دهد.
بی‌تردید آسیب‌شناسی واقعی از نقاط ضعف و قوت کاروان ایران در بازی‌های آسیایی ۲۰۱۸ می‌تواند مسیر رسیدن به موفقیت‌های بیشتر در توکیو و هانگژو را هموارتر کند و سبب می‌شود تا کارنامه کاروان ایران به جای پسرفت، پیشرفت را در رقابت‌های المپیک و آسیایی تجربه کند. البته در این مسیر نباید زمان را از دست داد، به خصوص که تجربه نشان داده در ورزش ایران تنها شش ماه یا حداکثر یک سال قبل از رقابت‌های مهمی مانند آسیایی و المپیک است که مدیران برای این رقابت‌ها برنامه‌ریزی می‌کنند، رویه‌ای که به ورزش کشورمان کم ضربه نزده است.
برای جلوگیری از چنین فرصت‌سوزی باید از امروز که دو سال تا المپیک توکیو و چهار سال هم تا دوره بعدی بازی‌های آسیایی مانده، دست به کار شد و با اصلاح تصمیماتی که به سقوط رتبه کاروان کشورمان در بازی‌های آسیایی انجامید، برای رتبه بالاتر و مدال‌های خوشرنگ‌تر در رقابت‌های پیش‌روی ورزشکاران کشورمان برنامه‌ریزی کرد و میوه آن را در توکیو و هانگژو چید، آن هم بدون اینکه مدیران کمیته ملی المپیک و وزارت ورزش مانند امروز به دنبال حماسه‌سازی یک سقوط باشند!
